Παρατηρείται πως οι σημερινοί άνθρωποι έχουν τη συνήθεια να επιζητούν την ευτυχία στην αδιάκοπη στοχοθεσία, γεγονός που δημιουργεί την ιδανική τακτική αυτοσαμποτάζ.
Πλέον είναι πιο σύνηθες ο ενδόμυχος πεσιμισμός μας να απορήσει και να αμφισβητήσει για οτιδήποτε θετικό συμβεί, παρά να ενδώσει στην απόλαυση αυτού εκείνη την ώρα. Τείνουμε να προτρέχουμε σε αυστηρή κριτική και καταλήγουμε στο βρόχο των σκέψεων που μας πείθουν εν τέλει πως δεν αξίζουμε ακόμα την ευτυχία. Και κάπως έτσι το «θα είμαι ευτυχισμένος όταν…» γίνεται στάση ζωής και όχι απλή σκέψη.
Η ολοκλήρωση ενός στόχου φέρνει ικανοποίηση ανάλογα με την δυσκολία επίτευξής του, ωστόσο βραχύβια. Είναι γεγονός πως στον κόσμο της πληροφορίας και της πληθώρας, ο κάθε άνθρωπος βρίσκει ταυτότητα μέσα από τους στόχους που θέτει διαρκώς, τον έναν μετά τον άλλο. Έτσι, ελάχιστος χρόνος αφιερώνεται στην αναγνώριση και απόλαυση γύρω από το «τα κατάφερα» και αμέσως μεταπηδάμε στο επόμενο κοντόφθαλμο «θέλω» μας. Το πρόβλημα ίσως εντοπίζεται στην σύγχυση μεταξύ της χαράς και της ευτυχίας. Παρά την όμοια θετική χροιά των δύο αυτών εννοιών, είναι χρήσιμο για τον καθένα μας να μπορεί να τα ξεχωρίζει. Έτσι, θα γίνει ευδιάκριτο το τί προκαλεί το κάθε ένα, κάνοντας τον συναισθηματικό μας κόσμο κατά κάτι πιο διαχειρίσιμο και κατανοητό.
Η ευτυχία είναι σαν ένα πέπλο ευεξίας που χαρακτηρίζει μία χρονική περίοδο της ζωής μας. Είναι συνώνυμο με αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν «ευ ζην» και περικλείει ισορροπία σε διάφορες πτυχές της ζωής μας, όπως είναι η εργασία, η υγεία και οι διαπροσωπικές μας σχέσεις. Αν ευτυχία αισθανόμαστε για την ζωή μας σε διάστημα χρόνου, χαρά είναι αυτό που νιώθουμε εκείνη τη στιγμή. Η χαρά λοιπόν, είναι μια στιγμιαία έκρηξη θετικών συναισθημάτων που την βιώνουμε τόσο σωματικά, όσο και πνευματικά. Την καταλαβαίνουμε όταν γελάμε, όπως ανοίγει η στάση του σώματός μας, όταν αισθανόμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, γεμάτοι ενέργεια και ζωντάνια.
Παράλληλα, η ευτυχία είναι κάτι μοναδικά βαθύ και περίπλοκο. Δεν έχει συγκεκριμένες ενδείξεις, ούτε και συνταγή. Είναι πολύ εύκολο επίσης για κάποιον να ταυτίσει την ευτυχία με την επιτυχία που έρχεται με την επίτευξη στόχων, όπως είναι η οικονομική ανεξαρτησία, η ακαδημαϊκή αριστεία, η αποδοχή από τους γύρω του. Ο άνθρωπος λοιπόν, μπαίνει σε μια διαδικασία πειθούς του εαυτού του πως τα παραπάνω και άλλες πολλές παραλλαγές τους, είναι το κομμάτι στο παζλ της ζωής που θα φέρει την ευτυχία μόλις βρεθεί. Στην πραγματικότητα όμως, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τί θα τον κάνει ευτυχισμένο. Έτσι καταλήγουμε να αγνοούμε την χαρά στην αναζήτηση της ευτυχίας μας.
Κάθε φορά που λέμε στον εαυτό μας «θα είμαι ευτυχισμένος όταν», επί της ουσίας μας αποτρέπουμε από το να είμαστε τώρα. Αναλωνόμαστε στην προσπάθεια να μειώσουμε την αβεβαιότητα του αύριο και δεν αφιερώνουμε χρόνο να εστιάσουμε στο σήμερα. Το σκεπτικό αυτό μας αφήνει να περιμένουμε τη ζωή να συμβεί από μόνη της, αγνοώντας τη δύναμη που έχουμε στα χέρια μας για να την σχηματίσουμε. Η παθητική αυτή στάση απέναντι στην καθημερινότητα, αποχρωματίζει την ροή των πραγμάτων και μας αφήνει πράους να αναμένουμε το ιδανικό «όταν».
Η χαρά μπαίνει επομένως σε δεύτερη μοίρα, επειδή αποσπά από τον μεγαλύτερο στόχο της ευτυχίας. Μπορεί όντως η χαρά να είναι ένα πιο επιφανειακό και φευγαλέο συναίσθημα, ωστόσο είναι ο μόνος τρόπος να απολαύσει κανείς την καθημερινή ζωή σε πραγματικό χρόνο. Πολλές φορές ακόμα, παραλύουμε στην όψη νέων ευκαιριών, νέων ανθρώπων και συνιστωσών στην ζωή μας με φόβο πως θα μας απομακρύνουν από το τόσο συγκεκριμένο μονοπάτι ευτυχίας που έχουμε κατά νου. Συμπεραίνουμε πως η αναμονή για την ευτυχία συχνά έχει τις ρίζες της σε ένα είδος τελειομανίας που λειτουργεί ενάντια στην πραγμάτωση της ιδανικής ζωής. Η χαρά, από την άλλη, βρίσκεται επιτόπου και ρωτά: Πώς μπορούμε να κάνουμε αυτή τη ζωή πιο διασκεδαστική, πιο γεμάτη από πράγματα που μας ενθουσιάζουν; Είναι μια δημιουργική νοοτροπία, όχι μια σύγκριση.
Αυτό που οφείλουμε να κατανοήσουμε είναι πως αξίζει να δώσουμε προτεραιότητα στην χαρά της στιγμής και να εμπιστευτούμε πως η ευτυχίας θα έρθει αργά η γρήγορα με τον δικό της τρόπο. Ας πάρουμε απόφαση ότι η ευτυχία δεν αποτελεί την αποζημίωσή μας για τους στόχους που πετυχαίνουμε, πως την αξίζουμε ανεξάρτητα από τικαρισμένα κουτάκια στο μυαλό μας. Και έπειτα, ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ενδώσει στο σήμερα με όσα έχει να μας δώσει, παρά να κυνηγά από συνήθεια το καλύτερο αύριο.
