Φοιτητική ζωή. Από μικρή άκουγα αυτή τη φράση να συνοδεύεται από το: «η καλύτερη περίοδος της ζωής του ανθρώπου». Να συνοδεύεται από το αίσθημα ζήλιας από τους μεγαλύτερους που την έζησαν και έχουν αφήσει πλέον πίσω τους. Από την έκφραση της αναπόλησης στα πρόσωπά τους, από την ανυπομονησία την δικιά μου να ζήσω και εγώ αυτό που τόσο λάτρευαν και με θεωρούσαν τυχερή που θα το βίωνα σύντομα.
Οι προσδοκίες σίγουρα πολλές. Ελευθερία, πάρτι, φίλοι, ύπνος, ταξίδια, ξενύχτι, έρωτες, μοναδικές εμπειρίες… Η ανυπομονησία που είχαμε στην τρίτη λυκείου, να τελειώσουμε με τις πανελλήνιες, να περάσουμε στο πανεπιστήμιο και να κάνουμε «ζωάρα», ήταν αυτή που μας παρότρυνε να συνεχίσουμε, να μην τα παρατήσουμε, γιατί το «μετά» θα αξίζει!
Και έρχεται αυτή η μέρα του Αυγούστου που ανακοινώνονται οι βάσεις και μαθαίνεις ότι έχεις περάσει στην Αθήνα. Είτε από επιλογή είτε από τύχη. Στην πόλη που υποτίθεται μεγάλωσες. Σε μια πόλη τόσο μεγάλη που το μόνο κομμάτι που είχες ανακαλύψει μέχρι τα 18 ήταν η γειτονιά σου. Η Δροσιά, η Κηφισιά, η Πεντέλη, τα Βριλήσσια, η Γλυφάδα, η Βούλα, η Πετρούπολη, το Κορωπί, η Ραφίνα. Περιοχές που όταν τις αναφέρεις ως «σπίτι» σου, οι σίγουρες απαντήσεις που παίρνεις είναι : «Τόσο μακριά;», «Που είναι αυτό;», «Πόση ώρα κάνεις να φτάσεις μέχρι το κέντρο;» και άλλες πολλές.
Και ξαφνικά η Αθήνα δεν είναι το σπίτι σου. Δεν είναι η πόλη που ξέρεις και μεγάλωσες. Συνειδητοποιείς ότι από εδώ και πέρα η καθημερινότητά σου, η ζωή σου, το πανεπιστήμιό σου, οι παρέες σου θα βρίσκονται στο κέντρο της πόλης, στην πραγματική Αθήνα. Μια Αθήνα εντελώς διαφορετική από αυτή που νόμιζες ότι μεγάλωσες. Και μια Αθήνα που ταυτόχρονα ήδη ξέρεις τα καλά της και τα στραβά της. Α, και θα μένεις στο σπίτι σου, σε αυτή την μακρινή περιοχή που πλέον δεν έχεις τους φίλους σου στα δέκα λεπτά με τα πόδια γιατί διασκορπίστηκαν στην Ελλάδα και στον κόσμο.
Πολλοί θα πείτε «ναι, και τότε είναι που ξεκινάς την καινούρια ζωή, γνωρίζεις καινούριους φίλους και κάνεις φοιτητική ζωή μια χαρά, σαν να μένεις σε νέα πόλη». Εδώ, λοιπόν, έρχεται η Αθήνα να σε δυσκολεύει σε κάθε βήμα αυτής της νέας ζωής.
Α, και μην ξεχνάμε τον covid-19 που τόσο πολύ αγαπήσαμε όλοι μας! Και πάνω που μόλις είχε ξεκινήσει το πρώτο έτος μας έκλεισε μέσα και μας έκλεψε χρόνο, πιθανές φιλίες, φοιτητική ζωή. Και όταν επιτέλους βγήκαμε, τίποτα δεν ήταν το ίδιο όσο και αν νομίζαμε ότι είχαμε μείνει στα αρχή.
Προφανώς και η Αθήνα είναι μία πανέμορφη πόλη με πάρα πολλά μέρη για φοιτητές, για νέους, για ερωτευμένους, για παρέες, για μια ζωή που δεν θα βαρεθείς ποτέ … Μια τεράστια πόλη που κάποιοι βλέπουν αμέτρητες επιλογές, ανωνυμία, ευκαιρίες, μέλλον. Αλλά είναι και η πόλη με την αφόρητη κίνηση, τις τεράστιες αποστάσεις, τον περιορισμό στις μετακινήσεις, το χάος στα Μ.Μ.Μ., το αδιανόητο παρκάρισμα και τις παραμελημένες / «ετοιμόρροπες» γειτονιές.
Όντας, λοιπόν, μια 22χρονη, «Αθηναία», φοιτήτρια στην Αθήνα, που μένει μιάμιση ώρα με τα μέσα μακριά από το κέντρο (και υπάρχουν και πολύ χειρότεροι χρόνοι), δεν μπορώ να πω πως έζησα φοιτητική ζωή. Δεν μπορούσα να είμαι σε 15 λεπτά στο κέντρο για ένα «last minute» ποτό, γιατί την ώρα που θα έφτανα όχι μόνο θα είχε φύγει η παρέα αλλά θα έπρεπε να πάρω και το τελευταίο τρένο για την επιστροφή. Και αυτό ΑΝ αποφάσιζε να περάσει λεωφορείο από τη μέση του πουθενά, ή αν υπήρχε κάποιος να σε πάει με το αμάξι μέχρι τον κοντινότερο σταθμό μετρό/ηλεκτρικό.
Τέτοια και πολλά άλλα εμπόδια, με περιόριζαν πάρα πολύ στην ζωή που ήθελα να κάνω και όσο περνούσε ο καιρός είχαν επιπτώσεις και σε άλλους τομείς. Πολλοί που μένουν στο κέντρο δεν μπορούν καταλαβαίνουν αυτές τις ανησυχίες καθώς και το πως σε βάθος χρόνου μπορεί να επηρεαστούν ακόμα και οι φιλίες.
Δεν θα αναφερθώ και πολύ στον Covid. Είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση. Αλλά όταν επιστρέψαμε στις σχολές πλέον ήμουν τρίτο έτος … και πάνω που γυρίσαμε έφυγα για Erasmus (best time of my life). Και εκεί ήταν που πήρα μια δόση γλύκας του τι πάει να πει φοιτητής που ζει μακριά από το σπίτι, με παρέες γύρω του, όλοι να μένουμε πολύ κοντά και να γεμίζουμε την μέρα μας με εμπειρίες και όχι με ανούσιες ώρες στα μέσα. Εκεί κατάλαβα τι θα μπορούσα να έχω και στην Ελλάδα αλλά δυστυχώς η σχολή που ήθελα υπήρχε μόνο στην πόλη που μεγάλωσα (πάλι καλά δηλαδή γιατί μετά θα είχα και τύψεις που δεν διάλεξα άλλη πόλη).
Ακούω από φίλους μου που σπουδάσανε σε μικρότερες πόλης, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κρήτη … τι ωραία ζωή που κάνανε και πόσο τους λείπει. Wish I had this too…
Παντού υπάρχουν δυσκολίες και όλοι θέλουμε αυτό που δεν έχουμε, don’t get me wrong! Αλλά αυτές είναι οι δικές μου εμπειρίες και πιστέψτε με δεν έχω πει ούτε τα μισά.
Τώρα που τελείωσε, λοιπόν, η σχολή, όποτε περνάω από εκεί, από τα στενά, από τα μαγαζιά, φαντάζομαι πως θα μπορούσε να είναι η φοιτητική μου ζωή αν κάποια πράγματα ήταν διαφορετικά, αν εγώ ήμουν διαφορετική, οι συνθήκες, ο κόσμος.
Νιώθω ένα γλυκόπικρο συναίσθημα που δεν ξέρω αν καν θα έπρεπε να υπάρχει. Ότι, ναι μεν έκλεισε ο κύκλος αυτός και η περίοδος του «ανέμελου φοιτητή», αλλά δεν μπορώ κιόλας να στεναχωρηθώ που τελείωσε κάτι που δεν έζησα ή τουλάχιστον που δεν ένιωσα στο έπακρο. Ίσως υποσυνείδητα να νομίζω ότι πρέπει να το νιώσω γιατί οι προσδοκίες που μου είχαν δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια να είχανε αποτυπωθεί για τα καλά μέσα μου.
Ένα παραμύθι που κατέρρευσε, μια απογοήτευση που σίγουρα δεν αντιπροσωπεύει όλους. Και ίσως ανήκω σε ένα μικρό ποσοστό των φοιτητών της Αθήνας με παρόμοιες εμπειρίες αλλά υπάρχουμε και εμείς 😊
Όσο περνάνε τα χρόνια όμως, αλλάζεις, εξελίσσεσαι, ωριμάζεις. Συνειδητοποιείς ότι ορισμένες καταστάσεις στην ζωή σου μπορείς να της αλλάξεις και αναλόγως τις επιλογές σου να χτίσεις την ζωή που θέλεις με τους ανθρώπους που επιλέγεις να έχεις στη ζωή σου. Δεν πιστεύω στην τύχη ούτε στο «πως τα φέρνει η ζωή». Πείτε το butterfly effect, πείτε το όπως θέλετε, αλλά οι επιλογές μας μας κάνουν αυτό που γινόμαστε και μας φέρνουν εδώ που καταλήγουμε. Η επιλογή μου, λοιπόν, να σπουδάσω στην Αθήνα, μπορεί να μην ξεκίνησε ιδανικά, αλλά με έφερε στο σημείο που μπορώ να αντιμετωπίσω ανθρώπους και καταστάσεις και να ζω εμπειρίες που με γεμίζουν και μαθαίνω συνεχώς από αυτές. Με έφερε σήμερα εδώ να γράφω αυτό το blog (οριακά έκθεση) και να ανήκω στην οικογένεια του TEDxAUEB που είμαι απίστευτα ευγνώμων για όλα τα παιδία!
-Trust the prosses <3
